Conclusie
Niemand had kunnen voorspellen dat de havenstaking van 1907 zo zou zijn verlopen. Drie centrale figuren hebben mee voor de verschillende fases van de staking gezorgd en speelden alle drie op elkaar in: Chapelle, Steinmann en Hertogs.
De forse aanhouding van de staking, op vreedzame of op gewelddadige wijze, is het resultaat van talloze campagnes gevoerd door J. Chapelle en Willen is Kunnen. Zij dreven de staking voort door het opwekken van een groter, internationaal, solidair gevoel onder de stakende havenarbeiders en bleven meetings houden om de stakers eraan te herinneren dat ze niet zouden stoppen zonder dat er resultaat geboekt was. Manifestaties werden op voorhand aangekondigd en waren een belangrijk onderdeel van het verloop van de staking. Aan de hand van vreedzaam protest zoals op 22 augustus wou Willen is Kunnen een blijvende indruk maken op de burgemeester en op de rest van de bevolking.
Willen is Kunnen botste vurig met de werkgeversorganisatie Fédération Maritime. De Fédération hield vast aan haar principes en wou geen duimbreed wijken. Ze beweerde dat ze voor de staking een overeenkomst had gemaakt met de werklieden (de Union Général) en dat deze niet geschonden zou worden. Om achter haar punt te blijven staan heeft de Fédération beroep gedaan op de invoering van Engelse werklieden om de stakende dokwerkers te vervangen. De Engelsen werden zelfs meer betaald dan waar de stakende dokwerkers om vroegen. Daarbij nam de Fédération de drastische maatregel om tweemaal een algemene lock-out aan te kondigen. M. Steinmann liet publiekelijk niets van zich horen en communiceerde enkel direct met de burgemeester. Het socialistische dagblad De Werker beweerde een interview met Steinmann te hebben afgelegd op 10 september, maar deze lijkt gefabriceerd. Het ging zover dat Steinmann weigerde in het overleg committee te zitten samen met socialistische vertegenwoordigers Wieme en Chapelle. Het conflict tussen beide werd in veiligere banen geleid door Antwerps burgemeester Alfons Hertogs.
Hertogs stond in voor de handhaving van de orde en zou maatregelen nemen tegen alle vormen van gewelddaad. De invoer van de burgerwacht en het leger, het samenscholingsverbod en de reglementering van revolvers onder de werklieden waren ingesteld ter vrijwaring van de vrede in de stad. De bemiddeling van het conflict verliep stroever. Hij had een orgaan samengesteld om sneller tot een oplossing te komen maar beide kanten wouden niet buigen. Burgemeester Hertogs moest uiteindelijk direct in contact staan met beide kanten om tot een oplossing te komen. Stephan Vanfraechem, onderzoeker aan de Universiteit van Gent, stelde in een publicatie uit de BTNG dat de zware financiële tegenslag dat de staking had meegebracht ook had meegespeeld in het vormen van compromis.
Een artikel van De Standaard op 26 september 1907 wijst erop dat de morele invloed van het uiteindelijke besluit veel grotere impact zou hebben dan het praktische resultaat. De havenstaking van 1907 was een symbolische overwinning voor het socialistische dokwerkersverbond, wat leidde tot een aanzienlijke toename in populariteit in de nasleep van het conflict. De havenstaking bewees dat een georganiseerd en gedreven vakbond een bestendig blok kan vormen tegenover een bureaucratische werkgeversorganisatie, indien deze voldoende inzet op de mobilisering van diens aanhangers.